Nakon završene osnovne škole u Titogradu, upisuje Umjetničku školu u Herceg Novom, odsjek vajarstvo.

Završava Umjetničku školu i radi kao profesor likovnog vaspitanja u Osnovnoj školi u Danilovgradu.

Upisuje Akademiju primenjenih umetnosti u Beogradu, odsjek vajarstvo, u klasi profesora Radeta Stankovića.

Završava fakultet. Ženi se Savkom Delibašić, inženjerkom tehnologije.

Rađa im se kćerka Tatjana.

Sa porodicom se iz Beograda seli u Herceg Novi i radi kao profesor – šef vajarskog odsjeka i poslednji direktor u Umjetničkoj školi do ukidanja škole 1966. godine. Sve u vezi sa školom za njega je predstavljalo dragu uspomenu, tako da je otkupio i školsko zvono (koje i danas stoji na vidnom mjestu u njegovoj porodičnoj kući), kao i diplomske radove svojih učenika, koji krase njegovu umjetničku zbirku. Volio je da radi u istom ateljeu zajedno sa svojim učenicima, sa njima raspravlja i s uvažavanjem sluša njihove komentare. Svoj entuzijazam i zanos Srdan je uspio da prenese i na svoje učenike (radili su i kada ga nije bilo na času, kao da je prisutan).

Često je bio u društvu istaknutih pisaca, pjesnika, umjetnika i humorista: Zuha Džumhura, Ratka Đurovića, Dušana Kostića, a sretao se i sa Ivom Andrićem, Rodoljubom Čolakovićem i Mihailom Lalićem. 

Rodila mu se kćerka Snežana.

Umire Srdanov otac za kojeg je bio posebno vezan.

Postaje član Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore (ULUCG) i Saveza likovnih umjetnika Jugoslavije.

Učestvuje na Međunarodnom vajarskom simpozijumu u Prilepu.

Srdan se sa porodicom seli u Titograd (današnju Pod-goricu). Dobija zaposlenje na mjestu kustosa u JU „Muzeji i galerije Podgorice”, u galeriji „Risto Stijović” gdje ostaje do penzionisanja. Za vrijeme svoga rada, Srdan je galeriju „Risto Stijović” obogatio mnogim Stijovićevim radovima koji su do tada bili u privatnom vlasništvu, bilo da ih je otkupio, izlio u bronzi ili dao da se isklešu u kamenu, da bi ih na taj način što duže sačuvao. Samoinicijativno je uradio reljef s likom Rista Stijovića, koji stoji na grobnom kamenu pored reljefa Ristove žene Žane (koji je uradio sam Risto).

Učestvuje na Međunarodnom Bijenalu metala u Varšavi, gdje je nagrađen Srebrnom plaketom i diplomom Bijenala.

Srdan je bio idejni tvorac prve Umjetničke kolonije u Danilovgradu, kao i član Umjetničkog savjeta kolonije. S Antem Gržetićem, Dragom Tršarom i Stevanom Luketićem, jula 1973. godine otvara ovu koloniju i učestvuje u njenom radu.

Istog ljeta rodio mu se sin Blažo.

Srdan dobija stipendiju Moše Pijade i boravi u Parizu.

Sredinom sedamdesetih bio je na studijskom putovanju u Poljskoj, u Varšavi, Krakovu i Zakopanima.

Na poziv Britanskog Savjeta od 1. do 10. avgusta bo-ravio je u Velikoj Britaniji. Tom prilikom posjetio je najvećeg svjetskog vajara Henrija Mura u Mač Hadamu gdje je imao priliku da se lično upozna sa autorom i Murovim djelima. Takođe je obišao i Sent Aiv u Kornvolu gdje žive najpoznatiji britanski umjetnici sa kojima se susreo i posjetio njihove ateljee. Odsjeo je u kući-ateljeu čuvene britanske vajarke Barbare Hejvort. 

Od 1. do 31. avgusta gostovao je i u Internacionalnoj fondaciji Site u Parizu.

Studijski boravi mjesec dana u NR Kini, gdje obilazi mnoge poznate umjetnike. 

Dobio je najveće državno priznanje Crne Gore – Trinaestojulsku nagradu.

Dugi niz godina Srdan je bio predsjednik Komisije za spomen-obilježja.

Svoje penzionerske dane Srdan je najradije provodio u društvu unučadi. Od starije kćeri Tatjane ima unuke Pavla i Nikolu, od mlađe kćeri Snežane ima Luku, Ivana i Lidiju, i od sina Blaža najmlađeg unuka, Maksima (rođen i živi u Americi). Decembra 2007. godine kada je obolio, prvi put je vidio unuka Maksima.

Preminuo je u Podgorici 9. juna.

Srdan je ostao zapamćen kao plodan stvaralac, kulturni radnik i humanista.